Proefnotitie: Resurrection Stout

Er staat een klein glaasje met donker bier zonder schuimkraag op tafel. Bij de eerste slok is mijn reactie: Zo hé, dit is heftig! Het bier is donker, zoet, vol, gebrand en veel alcohol. Ik heb het niet over een bier van De Molen, Emelisse of het Uiltje, maar over de 'Resurrection Imperial Black Afterburner Stout' van brouwerij De Watertoren. Laten we het bier eens ontleden.

Het bier schenkt met een lichte viscositeit. Er vormt zich een minimale schuimkraag, die eigenlijk niet meer is dan een ringetje van belletjes aan de rand van het glas. Er is nauwelijks koolzuur aanwezig. Aan de ene kant omdat dit soort bieren snel te veel koolzuur hebben en er dus bewust voor weinig prik is gekozen. Aan de andere kant is er door het alcoholpercentage gewoonweg geen koolzuur gevormd. 

De geur verraadt direct dat dit een monster is. Een vrij sterke gebrande geur met koffie en veel chocolade. Er is geen agressief gebrande geur, de balans tussen donkere mouten en alcohol is goed. De alcohol is goed te ruiken, maar niet scherp. 

En dan de eerste slok: wat een smaken! Veel chocolade, een laagje koffie, een laagje kandijsuiker. De combinatie van de verschillende donkere moutsoorten geeft naar mijn mening een goede complexiteit. Sinds kort kies ik er voor om  geroosterde gerst aan imperial stouts toe te voegen. Dit geeft  een stevige roastsmaak die het onderscheid tussen een vriendelijke stout en een imperial stout maakt.  
 Zoet is dit bier zeker, maar niet op een siropige of suikerige manier, maar volmondig zoals een imperial stout hoort te zijn. De alcohol ligt enigzins achter het volle mondgevoel verborgen, en geeft een verwarmend effect en is dus verraderlijk. Van enige definieerbare smaak van de hopsoorten is niets meer te maken, het is gewoon goed bitter.  
Van een bier met 16% alcohol is het moeilijk te verwachten dat er iets van balans aanwezig is, maar dit bier heeft, tegen de verwachting in, een redelijk goede balans. Hierbij zijn alle schuiven natuurlijk wel op maximaal gezet; alcohol, zoet en bitter. Zet twee olifanten op een wip, dat is ook balans, maar de wip breekt wel bijna, dus na een half flesje is de alcohol al goed te merken. De zoetheid went en het bier drinkt veel te goed door. Heavy shit!

Dit is een goed gelukt experiment, waarbij het uiteindelijke bier nog beter is geworden dan gedacht. De wijngist heeft geen andere smaken gebracht en de vrij hoge dichtheid (1042) heeft geen suikerig bier opgeleverd. In een volgende poging zou ik niets veranderen. Of misschien toch eens een lichtgekleurde versie of een stout met rookmout en hout. Of met kersen. Te weinig tijd...