Dit bier heeft ook meegedaan met het OBBK en daar scoorde hij niet slecht, het commentaar was dat het wel wat meer bitterheid kan gebruiken. Ik ben het daar deel mee eens, maar het is voor mij bitter genoeg. Het bier schenkt in met veel fijn schuim en heeft een diepbruine, bijna zwarte kleur. Het schuim zakt langzaam in en laat veel ringen achter op het glas.
De geur is een mooie combinatie van Amerikaanse hoppen met veel citrus, grapefruit en citroen. Daarachter komt een lichte donkere moutigheid vandaan die het bier iets rokerigs geven. De hoppigheid was een maand na het bottelen sterker aanwezig en helaas alweer iets verdwenen. Dat is het vervelende van veel hoparoma, die moeten jong gedronken worden.
Bij de eerste slok is er een stevige bitterheid te proeven die uitvloeit in een citrusachtige hoppigheid. De hop geeft een harsige, citrus en kruidige hoppigheid. De bitterheid blijft lang hangen. Zoals het bij een Black IPA hoort, is er van de donkere moutsoorten niet veel te proeven. In het bier zijn donkere, gebrande moutsoorten gebruikt, maar deze geven alleen een licht rokerige en lichte moutbittere smaak af. Dit bier is in alles wel een IPA, met zijn bitterheid en hoppige smaak, de bijdrage van de donkere mouten geven het bier wel een bepaalde twist wat het zeker een stijl maakt die we vaker gaan brouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten